3. Ontken niet de goede dingen in de islam

Wanneer men tracht zo goed mogelijk “objectief” te oordelen en bereid is eventuele goede en waardevolle dingen bij de vijand te erkennen rijst meteen een groot probleem. Want wat zijn “goede en waardevolle dingen”? Neem bijvoorbeeld de eigenschap saamhorigheid. In tijd van oorlog is saamhorigheid binnen de eigen gelederen goed, maar saamhorigheid bij de vijand slecht. De saamhorigheid bij de vijand is een bedreiging voor ons en we streven er naar die te vernietigen en te vervangen door onzekerheid en chaos. Nog moeilijker wordt het bij het begrip geloof. Geloof binnen de eigen christelijke gelederen is goed, maar hoe moet men oordelen over geloof bij de islam? De islam moet toch bestreden worden? Dat geloof is toch slecht?
            Hier maakt het verschil of men denkt binnen het polariserende kader van totale oorlog of, meer pacifistisch, bereid is de vijand tot op zekere hoogte tegemoet te komen. In deze website wordt gekozen voor de opvatting dat als je bepaalde zaken binnen je eigen cultuur goed en waardevol vindt overeenkomstige zaken binnen de vijandige cultuur ook goed en waardevol moet vinden. Het is duidelijk dat dit soms moeite zal kosten en misschien zelfs enigszins knarsetandend plaats zal vinden. 
            Als we uitgaande van deze opvatting zoeken naar het goede en waardevolle in de islam is het belangrijkste misschien dat deze religie (evenals andere religies) in staat is zin te geven aan het leven van de mensen (of in ieder geval een bijdrage daaraan te leveren). Hij geeft zelfs uitzicht op een leven na de dood. Een andere goede eigenschap van de islam is dat die de mensen op een diepgaande wijze met elkaar kan verbinden, bijvoorbeeld door het gezamenlijke gebed. In de Koran is ook de gedachte te vinden dat Allah de aanbidding van de mensen niet nodig heeft, maar dat de mensen de aanbidding van Allah nodig hebben (Soera 47:38, Soera 51:57-58). Verder geeft de islam een uitvoerig rechtssysteem dat van belang is voor het regelen van de menselijke relaties en voor de opbouw van een stabiele maatschappij.  Interessant is ook dat de islam de Tien Geboden kent, zij het niet als een samenhangend geheel, maar verspreid door de Koran. 
            Er zijn op het ogenblik veel islamitische landen waarmee het zonder meer slecht gaat, maar het valt moeilijk te bepalen in hoeverre dit de schuld is van de islam. Wei is duidelijk dat er in het verleden bloeiende rijken zijn geweest waarin de islam vermoedelijk een constructieve rol heeft gespeeld, denk aan de rijken van Bagdad en Cordoba. Binnen deze rijken heerste betrekkelijke vrede. Ook het Ottomaanse Rijk heeft perioden van bloei gekend. Op het ogenblik is Turkije waarschijnlijk het best georganiseerde islamitische land. De westerse landen mogen dan kritiek hebben op het democratische gehalte van de regering Erdogan, maar er zijn ook vele positieve factoren te noemen, bijvoorbeeld het onderwijs. Terwijl de eigen bevolking van Europa bezig is uit te sterven heerst er in Turkije een levenskracht die de mensen de moed geeft zich voort te planten. Opmerkelijk is ook dat Turkije een minister heeft voor Gezin en Sociaal Beleid, sedert 2016 is dat mevrouw Fatma Betül Sayan Kaya.